Donderdag 20 juli zijn we dan eindelijk vertrokken. De afgelopen 6 weken lagen we met de Zephyros in Lelystad Haven naast ‘Werkeiland’. Het Werkeiland Lelystad was het eerste bewoonde deel van het nog niet ingepolderde Oostelijk Flevoland. Bij de inpoldering van Oostelijk Flevoland werd in 1950 gestart vanuit een zogenaamd werkeiland. Dit eiland, dat midden in het IJsselmeer werd aangelegd, vormde het beginpunt van de dijkaanleg rondom de nieuwe polder. Voor de huisvesting van de dijk- en polderwerkers werden er vanaf 1951 houten barakken gebouwd, die samen het Houten Kamp werden genoemd. Er werd een haven aangelegd en een een gemaal gebouwd. De bewoners van Werkeiland hebben hard gewerkt en bijgedragen aan het inpolderen van de Flevopolder. Het was dus een inspireerde locatie om de laatste werkzaamheden aan de boot te verrichten. Al viel dat soms niet mee, want dingen gaan vaak niet zo snel en soepel als je vooraf denkt, verwacht of hoopt. ‘Niets duurt even’ was een dagelijkse uitspraak aan boord. Maar het is gelukt. De watermaker, bimini, zonnepanelen, hydrovane en timmerwerk zijn afgerond. Uiteraard is er altijd wat te doen aan boord, maar we konden vandaag eindelijk vertrekken op weg naar het grote avontuur.

Van Spaarnwoude door het Noordzeekanaal naar Zeesluis IJmuiden. De sluis bracht ons op het zoute water waar wij de komende jaren op zullen verblijven. Zoet water is passé. Bij IJmuiden linksaf richting het Zuiden.

Het eerste stuk ging voorspoedig: mooie wind, wel behoorlijke deining maar na 24 uur zo’n 140 zeemijlen afgelegd. Dat is record en dat komt waarschijnlijk ook door de nieuwe zeilen. Bij de oversteek over de Maasvlakte kwamen we er achter dat we de motor niet meer uit konden zetten, best lastig. Met behulp van de handleidingen en wat tips van de wal kwamen er achter hoe de noodstop werkt. Kortom, in de volgende haven een klusje om het te fixen. De eerste nacht op zee. Toch altijd weer even wennen qua slapen, wachtlopen, zeilen in het donker. Maar ook mooi om de zonsondergang op de zee te zien, de sterrenhemel en manouvreren tussen de zeeschepen die voor anker liggen.

We liggen een paar dagen in de haven van Boulognes-sur-Mer, omdat er harde wind staat wat de oversteek naar Engeland of de Kanaal Eilanden lastig maakt. We nemen een ‘vrije dag’: geen klusjes aan de boot, maar genieten van het mooie weer en de omgeving. Op onze vouwfietsen zijn we langs de kust naar Wimereux gefietst. Daar over de promenade en door het stadje gewandeld. De terugweg via het platteland (wat absoluut niet plat was) door een natuurpark en langs de Napoleon Zuil, een eerbetoon aan de keizer. In de haven ontmoeten we Robin en Camilla. Zij behoren tot de groep waar we in januari de oversteek mee gaan maken. Erg leuk en gezellig om nu alvast deze mensen te ontmoeten.

We liggen nog steeds in Boulogne-sur-Mer. Het is een mooie stad met een dito omgeving, maar we hadden niet gepland om hier zo lang te zijn. De reden dat we hier nog steeds liggen is een motor probleem en de ongunstige wind om meer richting het westen te kunnen zeilen. En dat terwijl de boot vernoemd is naar de gunstige westenwind: Zephyros.

Gelukkig is de motor weer op orde en kunnen we vertrekken uit Boulognes-sur-Mer. Het kanaal blijft een speciaal vaargebied met getijden en forse stromingen, soms is de tegenstroom zo hard dat je nagenoeg stil kunt komen te liggen voor een paar uur. Gelukkig hadden we een en ander goed getimed en daar weinig nadeel van gehad. Het laatste stuk richting Cherbourg hadden de stroom mee en windkracht 5 zodat we met een snelheid van 9 knopen (piek 11 knopen!) op onze bestemming aan kwamen. Een goede beschutte plek in de haven gevonden want er komt een storm aan vandaag. De haven van Cherbourg lig goed beschermt tegen de zee achter de ‘grande rade’. De Grande Rade (Grote Rede) is een ‘vestingmuur-in-zee’ en is een van de meest indrukwekkende werken uit de 18e eeuw. Het bouwwerk is 4 kilometer lang en ligt helemaal los van de kust: indrukwekkend.

Afgelopen nacht was best pittig: harde wind (windkracht 5) in combinatie met mist en nattigheid. Het reven van de zeilen hadden we iets eerder kunnen doen…. ‘Ervaring is wat je krijgt nét nadat je het nodig had’. Vandaag zijn we de Atlantische Oceaan opgevaren, toch een bijzonder moment. De Atlantische Oceaan is de tweede oceaan qua grote en bedekt ongeveer een vijfde deel van de aarde. Voorlopig dus voldoende zee in het vooruitzicht. Aangekomen op de Scilly Islands. Het is een Brits archipel in het zuidwesten van Engeland. Het bestaat uit meerdere eilanden waarvan er vijf zijn bewoond. We liggen daar voor anker, de eerste keer tijdens deze reis, toch wel spannend.

We zijn nu een week op de Isles of Scilly en het is hier heerlijk. ’s Ochtends zijn we vaak aan het werk en voelen ons al een beetje ‘digital nomads’. Na het werk is er dan tijd voor leuke en relaxte dingen. Afgelopen maandag zijn we een hike gaan doen rondom het eiland. Een werkelijk prachtige wandeling met mooie vergezichten en langs de rotsachtige kust van St. Mary’s, zoals dit eiland heet. Ook gegolfd op de Isles of Scilly Golfclub. Best een gedoe: golfclubs onder uit de opslag onder het bed vandaan halen, golfclubs in de rubberboot, naar de kant roeien en een half uur lopen naar de golfbaan. Maar het was de moeite meer dan waard. Het is een leuke golfbaan, niet al te moeilijk, maar de locatie is geweldig met een adembenemend uitzicht over het eiland, de zee en de andere eilanden.

De laatste nacht op de Scilly’s was heftig. We hadden een ankerplek uitgezocht die goed zou moeten beschermen tegen de storm die was voorspeld. Voor anker liggen met windkracht 9 met op enkele meters een rotsachtige kust is niet fijn. We hebben deze nacht daardoor niet echt geslapen om de beurt een uurtje. Om de klappen van het anker op de lier te ontlasten hadden we een ‘snubber’ aangebracht, maar de krachten waren zo sterk dat de rvs haken ombogen en de constructie meerdere keren hersteld moest worden. Uiteindelijk zijn we de nacht doorgekomen en de boot heeft zijn betrouwbaarheid aangetoond. Op zaterdagmiddag vertrokken met als doel de Azoren. De naweeën van de storm waren op volle zee nog goed zichtbaar en voelbaar; hoge golven en harde stroming. Dorrit was lichtelijk zeeziek. De route naar de Azoren bepaald en deze is bewust wat conservatief oftewel een route die wat langer is maar met minder harde wind, minder tegenwind en die nog enigszins langs de kust gaat voor het geval dat. Nu zijn we op de Golf van Biskaje en zeilen voortvarend. De Golf van Biskaje reikt van Bretagne tot de noordkust van Spanje en is op het diepste punt 4735 meter diep. Bizar idee dat we nu meer dan vier kilometer water onder de kiel hebben….

Na 12 dagen op zee zien we het eiland Sao Miguel liggen; land in zicht. Sao Miguel is het grootste eiland van de Azoren en we kijken er naar uit om weer aan land te gaan. 12 dagen op zee is lang, maar toch zijn de afgelopen dagen snel voorbijgegaan en hebben ons geen moment verveeld. Na de pittige eerste dag hebben we vervolgens erg rustig weer gehad op onze eerste Atlantische oversteek. We hebben een natuurlijke routine ontwikkeld qua slapen, relaxen, werken, eten, borrel/spelletjes moment en de wacht houden. Verder is er altijd wel iets te doen op een boot. Onderweg hebben we nauwelijks andere schepen gezien. Eén zeilboot passeerde ons en daar hebben we kort contact mee via de marifoon. Op het moment dat de Azoren in de verte zichtbaar zijn, worden we verwelkomd door tientallen dolfijnen die met de boot mee zwommen. Wat een mooie dieren zijn dat. De komende dagen gaan we met Adrie & Alice de Azoren verkennen! Adrie en Alice hadden een overnachting in een heerlijk hotel geregeld om ff bij te komen na de twaalf dagen op zee. Heerlijk, vooral de douche. Op zaterdagochtend vroeg naar het kleine eiland Santa Maria gevlogen. Santa Maria is het geologisch oudste eiland van de Azoren en is het enige eiland dat niet meer vulkanisch actief is. We gaan hier een hike van vijf dagen doen; IIha a Pé, wat ‘te voet verkennen’ betekent in het Portugees. Een prachtig en afwisselende wandeltocht van vijf dagen, waarbij we overnachten in hutten. Deze hutten zijn omgebouwde schuren waar vroeger hooi werd opgeslagen of de schapen beschutting hadden. De hutten staan op prachtige locaties met uitzicht over de oceaan. Totaal is de tocht 100 kilometer met afwisselende landschappen, steile beklimmingen en mooie stranden. In de hutten staat eten en ontbijt klaar. Zeker een aanrader!

Na de mooie en actieve tijd op Santa Maria gaan we terug naar het eiland Sao Miguel. Sao Miguel is het grootste eiland van de Azoren en misschien wel het mooiste en afwisselendste eiland. We gaan het eiland verkennen en gaan eerst naar Sete Cidades. Sete Cidades is een gedoofde vulkaan waar de krater door een berg wordt opgedeeld in twee grote meren. Wat deze meren zo bijzonder maakt zijn de blauwe en groene kleuren die worden veroorzaakt door de hoeveelheid plankton in het water. Naast het meer ligt een vervallen hotel. Hotel Monte Palace staat bekend als het spookhotel en is in alle opzichten bijzonder. Nadat het hotel werd gesloten bleef alles zoals het was. De meubelen en alles wat los en vast zat werden uiteindelijk verwijderd. Wat overbleef was een lege huls met vloerbedekking. Daarna deden de zeewind, inbraak, vandalisme en de zwaartekracht hun werk. Nu is het een bizarre plek met een mooi uitzicht over de meren. ’s Avonds trakteren Adrie en Alice ons op een heerlijk etentje in restaurant het Louvre, een toppertje in Ponta Delgado. De volgende dag gaan we naar Furnas. Dit pittoreske plaatsje is hét dorp van de Caldeiras, (geneeskrachtige) warmwaterbronnen en meertjes, waarvan het warme water borrelt en pruttelt. Dat komt omdat Furnas op een vulkaan ligt. Je ziet de vulkanische activiteit direct zodra je Furnas inrijdt. Stoomwolken gaan de lucht in en het ruikt er naar rotte eieren (zwavel). De bronnen worden ook gebruikt om voedsel in klaar te maken. Daar komt de bekende Cozido vandaan. Dit is een stoofpot met aardappelen en vlees. Het wordt maar liefst zes uur in de ondergrondse bronnen verwarmd. We maken de wandeling rond het meer af en gaan daarna naar de heetwaterbronnen om daar van het heerlijke warme water te genieten. Absoluut hoogtepunt is Lagoa do Fogo. Lagoa do Fogo is een van de grootste lagunes op de Azoren en het hoogst gelegen meer op Sao Miguel. Het bevindt zich in de krater van het vulkaanmassief Água de Pau, gelegen in het binnenland van het eiland. Sinds 1974 is Lagoa do Fogo beschermd natuurgebied, samen met het indrukwekkende landschap en de witte stranden wordt het ook wel een van de 7 wonderen van Portugal genoemd. De laatste uitbarsting was in 1564, waarna weelderige bossen de plek het hebben overgenomen en de krater langzaam met water is volgelopen. Op een idyllische plek hebben we van ons ontbijt genoten met prachtig uitzicht over de laguna. We genieten enorm van de Azoren maar zullen ons bezoek onderbreken en gaan nu voor een paar weken terug naar Nederland voor werk en de bruiloft van André en Claudia.

De oversteek van de Azoren naar Madeira was qua weer en wind afwisselend. Het begon met mooi zonnig weer en een gunstige wind waardoor we gelijk een goede afstand konden zeilen. Daarna werd het ietwat zwaarder weer; meer wind en golfen van 4 meter. De golfen kwamen schuin van achteren waardoor er behoorlijke rol in de boot ontstaat. Bij alles wat we doen worden we dan door de boot geslingerd en dat was weer even wennen. Ook het slapen gaat dan minder goed omdat de boot continue beweegt. We waren allebei best gebroken de volgende ochtend en hadden nog aardig wat zeemijlen voor de boeg. Naast het ‘rollen’ van de boot heb je ook nog het verticaal op en neer gaan van de boot, dan is de kans op zeeziekte groter. Gelukkig hadden we daar geen last van. De wind werd gevolgd door windstilte en dat betekent dat we de gehele dag op de motor hebben gevaren, dat geeft behoorlijk wat geluid en zijn dan ook blij als we de zeilen weer kunnen hijsen. Ondertussen het bekende fenomeen dat er ‘iets’ defect is of niet werkt. De wind-, diepte- en snelheidsmeter hebben we nog steeds niet kunnen laten repareren en hopelijk is dat wel mogelijk op de Canarische eilanden. We zeilen dus op gevoel en zijn conservatief qua zeilvoering om problemen te voorkomen. Maar deze oversteek vinden wij wat zwaarder dan de voorgaande meerdaagse trips en we kijken uit naar het moment dat we in Porto Santo (Madeira) arriveren.

De vorige avond zijn we in het donker aangekomen in Porto Santo en hebben buiten de pieren van de haven het anker uitgegooid. Uiteraard goed gecontroleerd of de boot stil ligt en niet ging krabben. Voor de zekerheid nog een half uur gewacht met slapen en de boot lag strak op een plek. We zijn rustig gaan slapen en de volgende ochtend werd ik wakker omdat het begon te waaien. Slaperig stak ik mijn hoofd naar buiten en zag dat er achter ons een boot was komen liggen. Wat later ging ik met een kopje koffie naar buiten om van de omgeving te genieten. Opeens lag die nieuwe boot naast ons en ik merkte dat wij aan het afdrijven waren en dat ging best rap richting de rotsen. Snel het anker opgehaald en de haven in gevaren daar liggen we nu aan een mooring (boei) op een heerlijke plek. De schrik zit er wel even in en een volgende keer ankeren gaat waarschijnlijk iets minder relaxt voelen. Porto Santo wordt ook wel ‘het gouden eiland naast Madeira’ genoemd.

Porto Santo is het kleinste, bewoonde eiland in de archipel van Madeira. Het ligt in het meest zuidwestelijke puntje van Europa, ongeveer 500 km voor de kust van Afrika ter hoogte van Marokko. Porto Santo is een rustig en vredig eiland, dat voor 70% als ‘Natural Parc’ beschouwd wordt. We zijn nu een kleine twee weken op het Porto Santo en hebben veel gedaan. Langs de kust gefietst naar het uiterste puntje bij Pont da Calheta waar het zandstrand overgaat in ruige rotsen in het water met op de achtergrond het eiland Madeira. Mooie wandeling naar Pico Branco en Terra Cha gemaakt. Vanaf de top heb je een geweldig uitzicht over het gehele eiland. Ook hebben we de lokale padelbaan ontdekt en hebben een paar gespeeld om ook actief bezig te blijven. De boten die in de haven liggen vormen een kleine gemeenschap waarin je makkelijk wordt opgenomen. Onderling is er veel gezelligheid (borrels aan boord, vrijdag-middag-borrel, spelletjesavond), maar ook is iedereen heel behulpzaam wat enorm fijn. We zeilen naar Madeira.

Madeira is een eiland in de Atlantische Oceaan op zo’n 1000 km van het vasteland van Portugal. Het ligt ter hoogte van Marokko. De hoofdstad van Madeira is de stad Funchal. Madeira wordt ook wel het bloemeneiland genoemd, maar de bloemen staan vooral in het voorjaar in bloei en niet meer in November. Maar het is een prachtig groen en ruig eiland. Nadat we de eerste dag de oude stad van Funchal hebben bekeken zijn we vrijdag een autotrip gaan maken. Via de bergen in het binnenland zijn we naar Porto Moniz gereden. Bij Porto Moniz zijn er natuurlijke zwempools gemaakt in de zee. We hebben er al meerdere gezien (en in gezwommen), maar deze is echt prachtig. Na de verfrissende duik in het heerlijke zeewater hadden we een hike gepland, maar deze was gesloten. Een wandeling gesloten? De reden is dat er afgelopen oktober meerdere bosbranden zijn geweest op Madeira waardoor sommige gebieden nu nog ontoegankelijk zijn. We vervolgde de weg en reden door het gebied waar een maand geleden de bosbranden nog woedde, een bizar gezicht zwart geblakerde bomen en geschroeide grond. Aan de andere kant van het eiland was de natuugelukkig weer volop groen. Wat echt opvalt is dat er enorm veel bananenbomen zijn. Overal waar je maar kijkt hier op Madeira, zie je bananenplanten groeien. Naast de natuurlijke schoonheid van de landschappen bezit Madeira ook nog een andere niet minder verrassende schoonheid: het grootse netwerk van oude irrigatiekanalen, de levadas. Deze waterlopen zijn levende getuigenissen van de bovenmenselijke inspanningen die werden geleverd om het overvloedige water dat uit de bronnen hoog in de bergen opborrelt te verdelen over de berghellingen en valleien. Er zijn meer dan 3.000 km levadas (irrigatiekanalen) om langs te lopen door met adembenemende landschappen. Wij zijn langs de levada Moinho gelopen, indrukwekkend hoe dat lang geleden met de hand is aangelegd en nog steeds functioneert. De heerlijke dag eindigt in Ponta do Sol waar we lekker hebben gegeten, hangend boven de zee en genietend van een kleurrijke zonsondergang. Op zaterdag zijn we gaan golfen op de Palheiro Club. Op bijna 500 m boven de zeespiegel is de locatie gezegend met een fantastisch uitzicht op de bergachtige skyline van Funchal en de uitgestrekte Atlantische Oceaan.

De boot is steeds meer op orde: meetinstrumenten, marifoon en AIS apparatuur zijn vernieuwd, accu’s gecontroleerd en monitor ingebouwd, ons Code-C zeil kunnen we nu gaan gebruiken, er is nu een generator aan boord als back-up voor de stroomvoorziening en we hebben een motor voor de dinghy aangeschaft. Kortom, we kunnen vertrekken richting Gran Canaria dat is de laatste stop voor onze oversteek naar het Caribisch gebied en daar ontmoeten we al onze medezeilers waarmee we de oversteek gaan maken.

Gran Canaria staat in het teken van de laatste voorbereidingen voor de oversteek met de Viking Explorers. We maken kennis met de groep en hebben diverse seminars over proviand aan boord, veiligheid en het weer wat we kunnen verwachten tijdens de crossing. Uiteraard de nodige kennismakingsborrels en gezelligheid. Het is een leuke veelzijdige groep en het is een gezellige drukte op de S-steiger. Jesse komt een paar dagen langs en het is erg fijn om hem weer te zien. Als Jesse er is betekent dat natuurlijk ook golfen en we spelen de eerste dag met z’n drieen op prachtige baan in het zuiden van het eiland. De groene holes steken flink af tegen de vulkanische achtergrond van het landschap. Het eiland is namelijk van vulkanische oorsprong. Las Palmas heeft een historisch gedeelte waar je door de oude straatjes en steegjes kunt slenteren met gezellige tapabars en terrasjes. Het Colombus museum is de moeite waarde. Jesse en ik maken ook nog een hike naar het hoogstepunt van het eiland waar we een mooi uitzicht hebben. Pico de la Nieves is met 1.949 meter het hoogste punt van het eiland. Op de laatste dag van Jesse zijn bezoek spelen we op de oudste golfbaan van Spanje de Real Club de Las Palmas opgericht in 1891. De golfbaan ligt naast de vulkaan Bandama en vanaf een aantal holes kijk je de diepte van de krater in, heel bijzonder. Jammerlijk genoeg moet Jesse weer naar huis en zal ik hem voorlopig niet zien… Jesse vertrekt en Marieke arriveert. Dorrit en Marieke gaan een paar dagen op pad naar het zuiden van het eiland. De eerste stop is in Puerto Morgan het Venetie van de Canrische eilanden. Het plaatsje doet idyllisch aan, door haar ligging in een prachtige vallei. Witgekalkte oude visserswoningen met felgekleurde kozijnen steken fel af tegen de bergen en kliffen van de omringende kloof Barranco de Mogán. De volgende dag naar het binnenland naar Tejeda. Tejeda is een dorp op 1050 meter hoogte dat een perfecte combinatie van kunst, cultuur en natuur biedt. Bij dit dorp, met zijn kenmerkende witte huisjes en amandelbomen, bevindt zich ook de door vulkanische activiteit ontstane rots Roque Nublo.

Na een maand op Gran Canaria is het eindelijk zover we vertrekken richting de Carieb: de Atlantische oversteek! We zijn goed voorbereid en de drukte op de steiger van gisteren is omgeslagen naar de sensatie van het vertrekken. De volgende stop is Kaapverdië.

Buitengaats zien we nog veel zeilboten van onze groep, maar al snel zullen de eerste uit het zicht verdwijnen; de verschillende type boten hebben ieder hun eigen snelheid en route. De Zephyros is een zware boot en zeker niet snel dus we zien de Adventure en Stone Free al snel afstand nemen. Wij varen op met de Happinez. Het is altijd weer even wennen aan boord en gelukkig is het een rustige zee zodat geen van beiden zeeziek wordt. De oversteek kenmerkt zich vooral door wind van achteren en juist het voor de wind varen met weinig wind is niet het sterkste punt van onze boot. Daarom hebben we een speciaal zeil aangeschaft (Code-C) wat de performance moet verbeteren. We hijsen de Code-C voor het eerst, wat best ingewikkeld en spannend is, maar met een mooi resultaat. De rode Code-C staat prachtig en inderdaad levert het de verwachte verbetering op tijdens het zeilen. Super! Op zondag zijn we nog wel geschrokken. De Adventure meldde dat zijn waren benaderd door een boot met vluchtelingen. De boot kwaam recht op hen af varen met zeker 20 mensen aan boord. Door hard weg te varen lukte het deze mensen niet om aan boord te komen van de Adventure. De positie van het incident werd doorgegeven binnen onze groep boten en wij zijn omgevaren om de boot met vluchtelingen te ontwijken. Een beangstige situatie. Er is een meldig gedaan van het incident en de boot is opgepikt door de kustwacht en de mensen zijn in veiligheid gebracht. Zelfs midden op de oceaan moet je blijven opletten en geconfronteerd met de huidige maatschappelijke problemen.

Aangekomen in Kaapverdië. Na het lange motoren was er in de ochtend een mooi windje (11 knopen) en hebben we nog heerlijk kunnen zeilen het laatste stuk. De Kaapverdische eilanden zagen er mooi uit met wolken hangend tegen de hoogste bergen. Maar van afstand ook heel kaal en weinig groen. De aankomst was leuk met bevriende Vikings op de steiger. Leuk om van de verschillende boten de verhalen te horen over de oversteek en wat ze hebben meegemaakt, hebben gezien, wat er mis ging en wat er kapot is gegaan tijdens de oversteek.

Kaapverdië: de archipel heette Ilhas de Cabo Verde (Eilanden van de Groene Kaap) en is zo genoemd vanwege de ligging van de eilanden ten opzichte van de Kaap Verde (Groene Kaap), het westelijkste punt van het Afrikaanse vasteland in Senegal.Kaapverdië is onder de invloed van de Noordoostpassaat. Dit betekent dat de wind bijna altijd uit het noordoosten komt. En dat is de wind die wij nodig hebben voor de oversteek naar het Caribisch gebied. De Portugezen vestigden zich in 1462 in Santiago en in 1587 werd de eilandengroep een Portugese kolonie. De eilanden vormden onder andere een belangrijke locatie voor de slavenhandel. De bevolking van Kaapverdië is dan ook ontstaan uit een mix van Portugese kolonisten en Afrikaanse slaven. Schepen op weg vanuit Europa naar alle windstreken die hier afmeerden, sloegen water, gevogelte en fruit in. Voor zeilers zoals wij is Kaapverdië nog steeds een belangrijke tussenstop voor het inslaan van water en proviand en het uitvoeren van benodigde reparaties. Wij liggen nu op het eiland Sao Vincente bij de stad Mindelo. Op zondag gaan we de stad te voet ontdekken. We lopen eerst langs Praia da Laginha het stadsstrand van Mindelo. Het strand is prachtig mooi wit, de zee is rustig en azuurblauw gekleurd. We wandelen ook door de niet toeristische wijken en komen uiteindelijk in de arbeiderswijk terecht waar we door kleine straatjes slenteren en hebben contact met lokale bevolking. Er is een carnavalsoptocht waar de locals als krijgsmannen zijn geschminkt en voor de muziek uit lopen en dansen. Het is een groot straatfeest dat zich slingert door de straten in de wijk. Fantastisch om mee te maken, maar we hebben niet kunnen achterhalen wat de achtergrond is van de parade. We sluiten deze heerlijke dag af met de Vikings welkomsparty bij de floating bar. Morgen vertrekken we richting Grenada 🇬🇩 een oversteek van circa 18 dagen. De eerste echte grote oversteek en er is veel wind voorspeld. We zijn dus best wel een beetje gespannen en zenuwachtig, maar kijken ernaar uit!

We zijn onderweg! Het is ongeveer 2250 mijl naar Grenada. Dag 4 van de oversteek. We zijn ondertussen ingeslingerd en niet zeeziek geworden. De eerste dagen ging de boot alle kanten op en moesten we ons continue vasthouden. Simpele dingen als naar het toilet gaan was al een gedoe. En in de keuken gaf dat ook de nodige uitdagingen… De Zephyros houdt zich goed en maakt best een mooi tempo, al kunnen we niet aanklampen bij de snellere zeilboten. De eerste dagen stond er windkracht 5 tot 7, nu een rustig windje (3). Binnen de Viking groep heeft ieder zo zijn problemen: kapotte autopilot bij 3 boten, gescheurd zeil, verstopt toilet, lekkende ramen en dergelijke. Vandaag is bij ons een lijn losgeraakt waardoor de spi-boom in het water kwam. Hoop gedoe maar we zeilen weer. Nog 1750 mijlen te gaan.

Vanaf Kaapverdië zijn we nu een week onderweg. Het gaat minder snel dan we hadden gedacht, in ieder geval minder zeemijlen per dag richting bestemming Grenada 🇬🇩. De Nederlandse boten Yulunga, Adventure en Stone Free zijn ruim 100 mijl voor ons. De oversteek is zeker geen wedstrijd, maar toch zo’n verschil zit me niet lekker. Het heeft ook te maken met het feit dat wij redelijk conservatief zeilen, onder het mom van ‘better safe than sorry’. Zij zijn in ieder geval op tijd op Grenada voor mijn verjaardagsborrel, hoop dat wij er ook bij zijn…. We hebben het druk met de dagelijkse dingen en (creatieve) reparaties. Tot nu alles onder controle. Het midden van de oceaan was voor Dorrit dé plek om even te gaan zwemmen en haren te wassen.  Na een tocht van 17 dagen zijn we aangekomen in Grenada. Dat voelt fantastisch.

Dorrit: ‘En plotseling vertrekken we op de grote oversteek. Na maanden voorbereiding, vele klussen en honderden boodschappen, gingen we weg. Dat moment ging ineens zo snel, te snel. En zo gaat het ook met de overtocht. Je leeft van dag tot dag, in het moment, maar die momenten gaan te snel. Ik heb genoten van de hemel vol sterren, de volle maan, de rustige uurtjes in de ochtend met kopje koffie op het voor of achterdek en de nachtelijke uurtjes luisterend naar een podcast of een taakje op de computer. De tijd komt stil te staan op de overtocht, je komt helemaal los van wat er elders gebeurt. Dat voelt steeds verder weg. De dagen vliegen voorbij en je komt in een soort cadans. Verder heb ik geen bijzondere overpeinzingen of diepgaande inzichten maar je kan na twee weken op zee, toch zomaar voor je uit staren. Verder is het ook een soort van druk met ontbijt, lunch en avondeten maken. De zeilen wisselen. De spinakerboom omzetten. Het weerbericht ophalen. Brood bakken en af en toe een cake. Het is ook vloeken in de hete keuken en het te warm hebben en heel veel zweten. Afgewisseld met een middagdutje, een douche op achterdek, borrel op voordek, een spelletje, een boek lezen en tweemaal daags appen. Gedurende de tocht dwing ik mezelf even stil te staan bij hoe mooi het is wat we doen. Dat we dat samen doen. Dat we gewoon geen boten zien, al dat water, die prachtige sterren en volle maan. Het ruwe weer was alleen de eerdere dagen, dat wil je niet een volle twee weken. Maar een rustige zee met een mooie passaatwind is zeer rustgevend. Dat kan ik nog wel even volhouden.’

Harry: ‘‘Trots dat we de Atlantische oversteek hebben gedaan en veilig zijn aangekomen in Grenada! Het is een bijzondere en leerzame ervaring. Ik vind dat we samen een geweldige prestatie hebben geleverd; goed teamwork en samenspel op de momenten dat het nodig was. Het is een goede keuze geweest om met de Vinking Explorers de oversteek naar de Caribbean te doen. Het heeft mooie contacten opgeleverd en tijdens de voorbereidingen en de oversteek was het goed om als groep bij elkaar te zijn. Een minpuntje is dat ik (!) tijdens de oversteek ook gefocust bent op de snelheid en de koers van de andere boten wat soms tot frustratie leidt omdat wij minder snel zeilen. Kortom een leerpuntje: loslaten en eigen plan trekken en minder competitief zijn. De oversteek was minder relaxt dan ik vooraf had verwacht, duurde langer dan gedacht en het was ook erg vermoeiend. Vooral het eerste deel met behoorlijke wind werd de boot continue heen en weer geslingerd, wat impact heeft op alles wat je doet aan boord. De laatste dagen hebben we de passaatwind en is het heerlijk zeilen. De Zephyros is een geweldige, veilige en betrouwbare boot en zeilt geweldig en is gemaakt voor dit soort reizen. Het is ook duidelijk geworden wat de risico’s zijn aan boord: valpartijen,fysieke problemen, technische issues, slijtage van onderdelen en lijnen etcetera. Daarom vind ik het verstandig en goed dat wij behoudend zeilen en een eigen plan volgen.’ Het eerste hoofdstuk is afgesloten: met z’n tweeën zeilen op eigen kiel van Amsterdam via de Atlantische eilanden naar de Caribbean.

We zijn nu ruim een week op Grenada. Grenada is het op tien na kleinste land ter wereld. Grenada maakt deel uit van de Bovenwindse Eilanden van de Kleine Antillen (Windward Islands). De eilanden Grenada, Carriacou, Pepite Martinique vormen samen een unieke plek in het zuiden van het Caribisch gebied. Overal op Grenada zie je de kenmerkende kleuren van de vlag terug komen: rood, geel en groen. 7 februari was de 50ste onafhankelijkheidsdag van Grenanda en dat werd groots gevierd. Grenada wordt ook wel Island of Spice genoemd vanwege diverse plantages kruiden zoals de lokale trots: nootmuskaat. De natuur is indrukwekkend en heel groen met overal fruit-, palm- en bananenbomen. Tropisch regenwoud versiert de eilanden. De natuur is er ongerept en hagelwitte stranden en schitterende baaien zijn er de standaard. Met de ‘Dutch Vikings’ ook nog een wandeling gemaakt naar de Seven Sisters watervallen en daar een verfrissende duik genomen. We hebben veel gebruik gemaakt van het lokale transport op Grenada: kleine busjes welke je langs de kant van weg kunt aanhouden en voor nog geen euro kom je op de plaats van bestemming.

Wij zijn na een dag zeilen aangekomen op Carriacou een paradijselijk eiland. We liggen voor anker in de prachtige baai L’Esterre. Aan de ene kant kijken we uit op een mooi strand met diverse barretjes en palmbomen en aan de andere zijde ligt Sandy Island, heel idyllisch.

Heerlijk zeilen was het van Carriacou naar Petite Matinique. Links en rechts lagen mooie eilandjes. Na een paar uur zeilen aangekomen op Petite Martinique het derde eiland van Grenada. We liggen tussen de vissersboten en worden heel vriendelijk onthaald door de vissers. Als het goed is krijgen (lees: kopen) we morgen verse vis van de boot naast ons. Petite Martinique is een cirkelvormig eiland in de Caraïben dat deel uitmaakt van Grenada, maar geografisch in de Grenadines ligt. Petite Martinique telt slechts 600 inwoners op een oppervlakte van 2,4 km². De bevolking leeft van de visvangst, scheepsbouw en scheepvaart. Als we naar de kust roeien zien we kleurijke kleine huisjes. Bij de tourist informatie ontvangen we een vriendelijk welkom op het eiland. Het hoogste punt van het eiland, de Piton, ligt op 230 meter hoogte en beloont ons na een warme ochtendwandeling met een adembenemend uitzicht op het eiland en de nabijgelegen Grenadine-eilanden op de top. Opvallend zijn de vele kleine begraafplaatsen, we hebben er wel meer dan tien gezien. Blijkbaar heeft iedere familie een eigen begraafplaats. Helaas kunnen we hier niet langer blijven, want we zijn al uitgeklaard bij de douane en moeten dus het land verlaten.

PM is een mooi relaxt eiland en niet toeristisch, we hebben hier heerlijk genoten samen met de Adventure.